Jestem dzbanem bogini, czyli o napełnianiu się i dawaniu

Słyszałyście o dawaniu i braniu? Dawaniu i braniu... Przynajmniej ja zawsze słyszałam w tej kolejności: dawanie i branie. Takie dwie strony monety. Dwa momenty w wymianie.

A co, gdybyśmy – zanim zaczniemy cokolwiek dawać – najpierw pozwoliły sobie dostać, przyjąć, napełnić się?

Gdybyśmy pomyślały o sobie jako o... dzbanie?

Rodzicielstwo bliskości mówi o naszych kubeczkach. Ze swojego pustego nie nalejesz: dziecku, dzieciom, partnerowi.

A dzban... Dla kręgu kobiet Aniji Miłuńskiej, w którym zasiadam, odniesieniem jest Cywilizacja Starej Europy, inaczej Cywilizacja Bogini. Kultura, która rozlewała się na szerokim Południu Europy między ok. 6500 do 3500 p.n.e, a na Krecie tzw. minojskiej najdłużej – do ok. 1500 p.n.e. Archeolożka Maria Gimbutas opisała Starą Europę jako świat równości płci, skoncentrowany wokół kultu bogini. Kobiety były kapłankami bogini. Mężczyźni budowali okręty, żeglowali, łowili, boksowali, tworzyli sztukę.

Kultura minojska pozostawiła po sobie bogactwo kolorowych fresków, figur i ceramiki, w tym dzbanów rytualnych wypełnionych boginiczną symboliką od ornamentu aż po kształt, np. długodzioby dla Bogini-Ptak.

Jesteś dzbanem bogini!

Minojczycy żyli duchowo i zupełnie namacalnie podłączeni do Słońca i Księżyca, do żywiołów. Składali bogini ofiary z miodu. Co i rusz modlili się, tańcząc. Byli dzbanami bogini, to znaczy – kultura, którą wytworzyli, była nastawiona na regularne napełnianie siebie samej i siebie samego, przyjemnością i słodyczą życia. Napełnianie się, żeby móc dawać innym, dzielić się. Żyjąc jednocześnie w zaufaniu, że BĘDZIE DLA MNIE, że mi nie zabraknie.

Jak mogłoby się tak wydarzyć, że dzban poleje wodę, zanim zostanie nią napełniony?

Jak miałybyśmy nalać ze swojego dzbanuszka bliskim, jeśli najpierw nie damy sobie napełnić się tym, co nas zasila?

A jak mogłybyśmy dawać w zaufaniu, że nam nie zabraknie, jeśli nie podłączymy się do swojego bijącego źródła, czymkolwiek ono dla każdej i każdego z nas jest?